| |
2. Stacja Monitoringu WSP Kielce
- Stacja Bazowa ZMŚP Święty Krzyż
Góry Świętokrzyskie wyróżniają się wśród sąsiadujących
regionów indywidualizmem klimatycznym wyznaczonym
przez wiele cech. Między innymi do nich należą:
sumy rocznych opadów wyższe od 650 mm, średnie roczne
temperatury niższe od 7C, średnie temperatury powietrza
w styczniu niższe od -4C, średnie temperatury powietrza
lipca niższe od 17,5C, średni czas trwania lata
termicznego krótszy od 90 dni, średni czas trwania
zimy termicznej liczący ponad 100 dni, średnie sumy
parowania terenowego ponad 450 mm, średni roczny
maksymalny zapas wody w pokrywie śnieżnej ponad
75 mm. Wraz z innymi elementami klimatu cechy te
upodabniają Region Świętokrzyski do terenów górskich
lub Polski północno-wschodniej (Olszewski 1992).
W związku z przewagą opadów nad parowaniem i dużymi
nachyleniami stoków typ krążenia wody na obszarze
głównego masywu Łysogór jest szybki, uzależniony
od częstych opadów, słabej przepuszczalności pokryw
soliflukcyjnych zbudowanych z glin pyłowych na terasach
krioplanacyjnych oraz dobrej przepuszczalności rozległych
pokryw gołoborzy często przykrytych glinami soliflukcyjnymi
i pyłami eolicznymi. Z pasowymi strukturami pokryw
stokowych (Kowalkowski 1993,1994) związana jest
równoległa do stoku linijność ugrupowań struktury
pokrywy glebowej oraz pasowość występowania źródeł,
młak, wysięków, wycieków i zabagnień. Duże ilości
wód opadowych wg. Rogalińskiej i Rogalińskiego (1985)
infiltrują do podłoża gruzowego części wierzchowinowej
i stokowej zlewni i dopiero u podnóża stoku wypływają
na powierzchni w źródłach, przeważnie rumoszowo-zaporowych.
Wody tych potoków żłobią tam wąskie i stosunkowo
głębokie koryta.
Dominujące trudno wietrzejące kambryjskie kwarcyty,
z niewielkim udziałem łatwo wietrzejących łupków
ilastych i szarogłazów warunkuje wytworzenie gleb
kwaśnych, silnie kamienistych wzbogaconych w pyły
eoliczne. Podobnie jak peryglacjalne zwietrzeliny
i osady eoliczne oraz gleby, rozmieszenie siedlisk
występującego tu lasu wyżynnego i lasu górskiego
mają układ pasowy. Roślinność tych lasów jest zubożona
i znacznie przekształcona ponad 6000 lat trwającą
intensywną na tym terenie gospodarką człowieka.
Największe znaczenie mają: wschodnioeuropejski grąd
Tilio-Carpinetum, wyżynny jodłowy bór mieszany Abietetum
polonicum i bór mieszany sosnowo-dębowy Pino-Quercetum.
Granica między lasem wyżynnym i lasem górskim na
stoku północnym pokrywa się z warstwicą 350 m n.p.m.,
na stoku południowym z warstwicą 450 m n.p.m.
|
|
