CZĘŚĆ II. POWIETRZE

     W wyniku prowadzonej integracji z Unią Europejską system prawny oceny jakości powietrza w Polsce został dostosowany do wymagań Wspólnoty. Nastąpiło to głównie poprzez przeniesienie do naszego ustawodawstwa uregulowań zawartych w przepisach tam obowiązujących, a szczególnie w podstawowym dokumencie określającym wymagania dotyczące ocen i zarządzania środowiska jakim jest Dyrektywa nr 96/62/E z 1996 r., zwana dyrektywą ramową. Stanowiła ona podstawę zapisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627) w zakresie ochrony powietrza oraz szeregu aktów wykonawczych wyznaczających kryteria jakości powietrza, a także szczegółowe wymogi w zakresie monitorowania i prowadzenia oceny jakości powietrza.
     Jak stanowią obowiązujące przepisy, ocena jakości powietrza dokonywana jest w ramach państwowego monitoringu środowiska. Na potrzeby ustalenia odpowiedniego sposobu oceny jakości powietrza wojewoda dokonuje przynajmniej co pięć lat klasyfikacji stref, odrębnie pod kątem poziomu każdej substancji, wyodrębniając strefy w których przekroczone są wartości kryterialne (dopuszczalne, progowe) oraz co roku dokonuje oceny poziomu substancji w powietrzu w danej strefie, a następnie dokonuje klasyfikacji stref. Wykonawcą, w imieniu Wojewody Świętokrzyskiego, obu ocen jest Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Kielcach, przy czym pierwsza z nich zwana jest Oceną wstępną, a druga Oceną roczną.