Dopuszczalne stężenie substancji zanieczyszczających powietrze (według norm obowiązujących do dnia 31.12.1997 r.) uważa się za dotrzymane, jeżeli wartości stężeń (podane w powyższej tabeli) przekraczane są co najwyżej dwukrotnie w ciągu 0,2 % w roku dla stężeń 30-minutowych i w ciągu 2 % czasu w  roku dla stężeń średniodobowych. Dla roku natomiast normowana wartość stężenia średniorocznego powinna być dotrzymana. 

   Nowe uregulowanie prawne w zakresie norm stężeń (obowiązujące w 1998 r.) wprowadzają wartości dopuszczalne dla stężeń 30-minutowych i 24-godzinnych w postaci percentyli (wartości stężenia 30-minutowego, której nie przekracza 99,8 % wyników 30 minutowych w rocznej serii pomiarowej oraz odpowiednio wartości stężenia 24 godzinnego, której nie przekracza 98 % wyników pomiarów dobowych w roku) co jest zgodnie ze sposobem podawania wielkości dopuszczalnych, jaki obowiązuje w tym zakresie w krajach Unii Europejskiej i jest rekomendowany przez Światową Organizację Zdrowia. 

   Załącznik nr 1 do rozporządzenia MOŚZNiL z dnia 28 kwietnia 1998 r. zawiera dopuszczalne wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu obowiązujące w środowisku na obszarze całego kraju (tj. poza terenami, gdzie obowiązują przepisy o wartościach dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń w środowisku pracy), które według rozporządzenia z 1990 r. zwane są “obszarami”, a dla terenów cennych przyrodniczo (kolejnymi załącznikami) ustalono bardziej rygorystyczne normy, kierując się przy tym wrażliwością ekosystemów na działanie niektórych substancji. Ostrzejsze normy dopuszczalne stężeń niektórych substancji zanieczyszczających w powietrzu wprowadzono w 1998 r. odrębnie dla: parków narodowych, leśnych kompleksów promocyjnych, obszarów ochrony uzdrowiskowej oraz obszarów na których znajdują się pomniki historii wpisane na “Listę dziedzictwa światowego” (załączniki 2-5 rozporządzenia z 1998 r.). Wykazami tymi, zastąpiono “obszary specjalnie chronione” z  rozporządzenia MOŚZNiL z dnia 12.02. 1990 r. do których zaliczano (do końca 1997 r.) tereny uzdrowisk, ochrony uzdrowiskowej, parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych. Zgodnie z nowymi przepisami, rygorystyczne normy nie będą już dotyczyły obszarów parków krajobrazowych, które traktowane będą pod tym względem jak reszta kraju.